یلدا

یلدای نگاهت را زندگی می کنم

سیب سرخ هوایت را 

بو می کشم

انار نفس هایت را 

دانه به دانه با شوق می شمارم 

و 

خرمالوی رسیدۀ بوسه هایت را 

با اشتیاق خواهم بلعید ..

حماقت

گفت: حالت را نمی پرسم

می دانم خوبی

عکس هایت همه با لبخندند!

و نمی دانست عکاس که می گوید سیب

من یاد حماقت حوا می افتم

و پوزخند می زنم ..

وسوسه سیب

به کدامین گناه 

از بهشت آغوشت رانده شدم؟

من که حتی 

وسوسه ی سیب نداشتم ..

عاشق ترین مرد

کافی ست

عاشق ترین مرد

آدم بود

که بهشت را 

به لبخند حوا فروخت!

دوباره سیب بچین حوا

من خسته ام

بگذار از اینجا هم بیرون مان کنند ..

باران که می بارد

باران که می بارد

تو در اشک هایم جوانه می زنی

سبز می شوی ..

گیاه می شوی ..

سیب می شوی ..

و من هی گاز می زنم با تو بودن ها را

باران که می بارد من

حوا می شوم

حوای من

حوای سیب های من

من به رویای تو جان دادم ..

و دست هایم را در فصل سرد خزان

خسته بر خاک دل تو دفن کردم

حسرت دیدار تو 

چشم هایم را از سیب ها گرفت

با خود می گویم سیب کالی بود

و نفس های تو سرخ

کاش می دانستی که تلخی آهنگ صدایم از چیست

کاش می دانستی

پاییز

زندگی چیدن سیبی است که باید چید و رفت

زندگی تکرار پاییز است

باید دید و رفت

عاشق

سیبی هستی آویزان

از شاخه‌ای در آسمان

باور کن

عابد نیستم

عاشقی ناگزیرم

که چنین دست‌هایم را

به چیدن تو

بلند کرده‌ام ..

آغوش

ﺣﻮﺍ که بغض کند

 خدا هم اگر برایش سیب بیاورد 

باز ..

چیزی جز آغوش آدم

 آرامش نمی کند !

هوس

از پدرم آدم

هوس خوردن سیب لب هایت را

به ارث برده‌ام

کاش حواس خدا را 

لحظه ای پرت کنی .. !